Organizacja prac uprawowych

W zależności od wielkości powierzchni, dla której projektuje się dany proces maszynowego wykonania prac i zadanego czasu wykonania, dobiera się właściwą liczbę narzędzi i maszyn o odpowiedniej wydajności. Do wybranego zestawu narzędzi dobiera się odpowiednio źródła energetyczne i na odwrót. W wypadku istnienia określonych typów źródeł energetycznych (ciągników) dobiera się odpowiednią liczbę agregatów maszynowych, potrzebnych do wykonania określonego zabiegu agrotechnicznego w określonym czasie. Szczególne znaczenie ma również zaplanowanie form organizacyjnych wykonania poszczególnych zabiegów. Trzeba tu brać pod uwagę przygotowanie agregatów do pracy, ich obsługę techniczną przed, podczas i po pracy, zapewnienie dojazdów, usunięcie ewentualnych przeszkód na drodze i na polach (słoma, kamienie, krzewy itp.), rozplanowanie pola. Duży wpływ na wydajność agregatów uprawowych ma ustalenie harmonogramu prac, wprowadzenie dwuzmianowej pracy, dostarczenie na pole posiłków, materiałów pędnych, potrzebnych części zamiennych (lemieszy, zębów kulty watorów itp.) przy jednoczesnym zapewnieniu pomocy technicznej. Przy ustalaniu założeń agrotechnicznych podstawowej uprawy, oprócz podstawowych parametrów roboczych (terminy upraw, liczba dni, rodzaj i charakter zabiegu, prędkość robocza, głębokość uprawy itp.), należy rozplanować pola. Na przykład dla orki należy ustalić kierunek wyznaczenia składów zagonów, wyznaczyć pasy na nawroty, przejazdy boczne itp., ustalić sposoby wykonania zabiegu, sposoby wykonania orki czy też sposoby prowadzenia agregatów maszynowych. Prawidłowym sposobem wykonywania orki jest orka zagonowa. Stosowana niekiedy orka „figurowa” prowadzona w okółkę, wzdłuż wszystkich boków pola, jest mniej korzystna. Orkę zagonową można wykonywać w skład lub w rozorywkę. Dla ułatwienia nawrotów często stosuje się tzw. orkę bezpętlową na kilku zagonach równocześnie. Szerokość składu zależy od długości zagonu i szerokości roboczej agregatu. Przy średniej długości pól (300—500 m) szerokość składu powinna wynosić 10—12,5 m na każdy korpus pługa. Na przykład dla pługa trzyskibowego powinna wynosić 30—40 m. Przyjęta szerokość składu powinna dzielić się bez reszty przez szerokość roboczą pługa zastosowanego do orki. Przy orce w skład agregat wykonuje pracę wyłącznie wzdłuż dłuższych boków prostokąta.