Przewody rurowe

W najprostszych sadzarkach półautomatycznych przyrządem sadzącym jest kilka przewodów rurowych umieszczonych nad redlicami, przez które pracownicy obsługujący maszynę na sygnał dźwiękowy wpuszczają sadzeniaki w bruzdy utworzone przez redlicę, po czym zagartywacze zasypują sadzeniaki. Sadzarka półautomatyczna pozwala wprawdzie za jednym przejściem wykonać bruzdkę, w którą zostaje wrzucony sadzeniak i uformować redlinę po zasypaniu sadzeniaków, jednakże nie zapewnia ona dostatecznej równomierności sadzenia i obsługa jej jest stosunkowo pracochłonna. Pewnym ułatwieniem obsługi w bardziej udoskonalonych sadzarkach półautomatycznych jest zastosowanie taśmowego lub tarczowego układu komórkowego, który samoczynnie opuszcza sadzeniaki w równomiernych odstępach do redliny utworzonej redlicą. Poruszające się za sadzarką zagartywacze zasypują wysadzone ziemniaki, dzięki czemu w ciągu jednego przejścia maszyny zostaje wykonany cały proces sadzenia, przy którym konieczne jest jednak stałe ręczne wkładanie sadzeniaków do komórek sadzarki. Sadzarki półautomatyczne znajdują zastosowanie głównie do sadzenia jarowizowanych sadzeniaków, z którymi trzeba bardzo ostrożnie się obchodzić, aby nie uszkodzić kiełków. Zasada działania przyrządów sadzących w sadzarkach automatycznych jest w pewnym sensie podobna do zasady działania przyrządów wysiewających w siewnikach jednonasiennych. Zadaniem przyrządów w obu wypadkach jest uchwycenie pojedynczych nasion w siewnikach czy sadzeniaków w sadzarkach i opuszczenie ich w równych odstępach w utworzonej przez redlicę redlinie. Wśród różnych rozwiązań przyrządów sadzących wyróżnić można dwie grupy przyrządów: taśmowo- przenośnikowe, czyli czerpakowe i tarczowo-chwytakowe.