Tarczowy przyrząd sadzący składa się z obracającej się tarczy- koła chwytakowego, na którym umieszczone są chwytaki zabierające pojedyncze sadzeniaki ze skrzyni. Uchwycony łyżką chwytaka sadzeniak jest przytrzymywany przez palec i przenoszony wraz z chwytakiem podczas ruchu obrotowego koła chwytakowego ku przodowi nad redlicę. Gdy chwytak wraz z sadzeniakiem znajdzie się nad redlicą, wystająca na zewnątrz chwytaka krzywka sterująca natrafia na krzywkę zderzaka i odchyla palec otwierając chwytak. Wówczas sadzeniak wypada na dno utworzonej przez redlicę redliny. Regulację gęstości sadzenia przeprowadza się przez zmianę liczby chwytaków na kole chwytakowym, która może wynosić 9, 10, 11 lub 12. Wysadzone ziemniaki zostają przykryte przez umieszczone z tyłu sadzarki zagartywacze talerzowe formujące redlinę. Zamiast zagartywaczy talerzowych mogą być umocowane zagartywacze płaskie, za którymi porusza się mała brona; wówczas sadzarka sadzi płasko. Za skrzynią zasypową umocowuje się pomost obsługującego sadzarkę. Tarcze przyrządów sadzących otrzymują napęd od kół jezdnych sadzarki. Dźwignia włączająca napęd tarcz jest połączona układem cięgieł z redlicą i zagartywaczami, ustalając jednocześnie głębokość sadzenia i wysokość obsypywania, która nie powinna przekraczać 8 do 10 cm. Kształt redliny w zależności od zwięzłości gleby reguluje się kątem ustawienia zagartywaczy talerzowych. Im pod bardziej rozwartym kątem w stosunku do kierunku poruszania się sadzarki będą ustawione talerze, tym redlina będzie bardziej wysoko usypana, i odwrotnie.