Kultywatorowanie

Kultywatorowaniu stawia się następujące warunki agrotechniczne: spulchnienie górnej warstwy gleby do zaplanowanej głębokości (bez odwracania wierzchniej warstwy gleby), niszczenie chwastów, przewietrzanie gleby i kruszenie skorupy na glebach zwięzłych. Kultywator wydobywa również na powierzchnię gleby perz i inne chwasty rozłogowe. Głębokość pracy kultywatora wynosić może od 5 do 15 cm, np. do niszczenia wschodzących chwastów i kruszenia skorupy głębokość pracy kultywatora wynosi 5—10 cm, zaś pod siew 12—15 cm. Wskaźnikami oceny jakości kultywatorowania jest terminowość wykonania zabiegu, zachowanie ustalonej głębokości i jej równomierności, stopień rozkruszania górnej warstwy gleby, całkowite podcięcie korzeni chwastów, wyrównanie powierzchni roli, niewystępowanie orni jaków. Kultywatory stosuje się do spulchniania i przewietrzania gleby, szczególnie wiosną na polach, na których została wykonana orka zimowa pod siew roślin jarych i okopowych. Zęby kultywatora mogą być sprężynowe, wygięte w kształcie litery S, półsztywne, składające się z dwu części — górnej sprężystej i dolnej sztywnej, lub też sztywne. Kulty watory o zębach sprężynowych działają podobnie jak brony sprężynowe. Są one stosowane w celu dodatkowego spulchnienia i wymieszania roli oraz zniszczenia wschodzących chwąstów. Kultywatory sprężynowe bardzo dobrze się nadają do wyciągania z ziemi rozłogów chwastów. Ujemną stroną zębów sprężynowych jest zmienna głębokość ich działania oraz wyciąganie na powierzchnię roli zlepieńców, które wysychają i twardnieją. Sprężynowe zęby kultywatorów są zakończone dwustronnymi redliczkami. Kultywatory o zębach półsztywnych lepiej utrzymują stałą głębokość pracy i lepiej kruszą rolę, nie rozpylając jej tak jak sprężynowe. Sztywne zęby kultywatorów zaopatrzone są często w bezpieczniki sprężynowe zapobiegające ich uszkodzeniom przy natrafieniu na przeszkodę napotkaną w glebie. Części robocze kultywatora są przymocowane klamrami do ramy. Takie zamocowanie zębów umożliwia węższe lub szersze ich rozstawienie, zależnie od głębokości, na jakiej mają pracować. Do pracy na większej głębokości zęby powinny być rozstawione szerzej, a przy płytszej uprawie zestawione bliżej siebie. Kultywatory konne mają zwykle ramy podparte na czterech kołach jezdnych. Podnoszenie ramy kultywatora w położenie transportowe i opuszczanie jej w położenie robocze odbywa się za pomocą dźwigni ręcznej, która jednocześnie służy do regulacji głębokości pracy kultywatora. Kultywatory ciągnikowe doczepiane oparte są na dwóch kołach jezdnych. Wyposażone są w mechanizm do samoczynnego podnoszenia łap roboczych, a głębokość ich pracy reguluje się za pomocą korby, która zmienia położenie kół podporowych względem ramy. Kultywatory zawieszane połączone są z ciągnikiem za pomocą dwóch cięgieł poziomych i łącznika. Głębokość pracy kultywatora zawieszanego ustalają dwa koła podporowe, których położenie reguluje się za pomocą korby. Głębosze stanowią jak gdyby odmianę kultywatora ze sztywnymi zębami. Służą one do spulchniania gleb bez jej odwracania.