Kontrola jakości orki

Pierwszym wskaźnikiem jakości orki jest jej głębokość. Pomiar głębokości orki wykonuje się najszybciej i najdokładniej za pomocą bruzdomierza. W celu wykonania pomiaru głębokości orki należy uprzednio oczyścić dno bruzdy z gleby, która osypała się tam po przejściu pługa i ustawić bruzdomierz pionowo na polu nie zaoranym, ruchomą zaś linijkę opuścić na oczyszczone z gleby dno bruzdy. Głębokość orki odczytujemy na górnym końcu nieruchomej linijki. Jeżeli brak bruzdomierza, pomiar głębokości orki można wykonać dwiema linijkami, z których jedna musi mieć podziałkę centymetrową. Linijkę z podziałką ustawia się dokładnie prostopadle na oszyszczonym z gleby dnie bruzdy, a drugą przykłada się do górnej krawędzi ścianki bruzdy. Głębokość orki odczytuje się na linijce z podziałką. Pomiar głębokości wykonuje się kilkakrotnie na śladzie jednego przejścia pługa; średnią głębokość oblicza się dodając wyniki wszystkich pomiarów i dzieląc sumę przez liczbę pomiarów. Pomiar głębokości orki może być wykonywany w sposób ciągły za pomocą specjalnego dźwigniowego wskaźnika głębokości orki, który można zamocować na ramie pługa. Pomiar szerokości orki wykonuje się najczęściej za pomocą kołków wbijanych w ziemię w określonej odległości od ścianki bruzdowej. Odległość pierwotna kołków od ścianki powinna być przy tym większa od szerokości roboczej pługa. Po przejściu pługa wykonuje się pomiary odległości kołków od nowej ścianki bruzdowej, po czym określa się szerokość orki jako różnicę odległości pierwotnej i odległości po przejściu pługa. Agregaty do upraw popłużnych jak brony, kultywatory itp. prowadzi się po polu sposobem czółenkowym albo sposobami figurowymi. Wałowanie wykonuje się zwykle „w okółkę“, zaczynając od środka pola. Ogólnym wskaźnikiem oceny jakości pracy poszczególnych upraw uzupełniających jest przede wszystkim odpowiednio równa powierzchnia pola, dostatecznie pulchna, o strukturze drobnogruzełkowatej. Występowanie brył i omijaków świadczy o złym wykonaniu pracy. Niezachowanie terminu poszczególnych zabiegów, a zwłaszcza bronowania, prowadzi do obniżenia jakości wykonanej pracy, gdyż opóźnienie tych zabiegów, a głównie bronowania, powoduje przesychanie gleby i w następstwie powstawanie brył na powierzchni oraz rozpylanie gleby. Uprawa nadmiernie wilgotnej gleby nie daje niezbędnego spulchniania. Zależnie od właściwości i stanu gleby ustala się liczbę i rodzaj zabiegów potrzebnych do osiągnięcia prawidłowego doprawienia gleby. Niektóre prace uprawowe mogą być wykonywane połączonymi różnymi narzędziami zestawionymi w agregacie, co jest szczególnie korzystne, gdyż daje nie tylko mniejsze ugniatanie gleby, lecz również ekonomiczne korzyści wskutek zmniejszenia liczby wykonywanych prac. Dążeniem nowoczesnego rolnictwa jest minimum wykonywanych upraw w celu uzyskania optymalnego plonu.